CIUTAT DE CARCASSONA, TORNARÀN TOS AUCELS...

- Figura-te manhac, qu'aicí, fa fòrça temps, i vivián d'òmes mai grands, mai sabents, e mai fòrts que nosautres : aqueles òmes èran de gigants.
En aquel temps d'ailà, i aviá pas encara d'ivern e tota l'annada podiás sortir en camisa...
I aviá pas de malauts, e cresi que pas de mòrts tanpauc. Dins las torres de Carcassona, i aviá pas que de palombas. E lo temps corrissiá...
Vaquí qu'un jorn, se butèt a faire freg, a ploure e a nevar. E d'autres òmes, estequits, negres e missants coma la malautiá arribèron aicí.
Sabi pas cossí se faguèt, se los gigants que sabián tot se n'anèron, moriguèron per lo primièr còp, mas fin-finala, ne demorèt pas un.
Amb aquela mena d'òmes marrits, de rictors barbuts, venguèt l'ivern, l'aucel negre remplacèt las palombas dins las torres de Carcassona.
Faguèrem coneissença amb la malautiá e la mòrt. E de totas las causas que sabián los gigants, tot se debrembèt !
- E après papet, e après...
- E après res. Çò que te pòdi dire, es que segon çò qu'ai ausit, un jorn (benlèu lo veiràs tu) los gigants tornaràn e mai las palombas dins las torres de Carcassona...
- E papet, e nosaus, qui sem : de los gigants o de los autres ?
- Aquò pichon, se pòt pas dire. Ieu cresi qu'es a nosaus de causir.

Roland Pecout, Claude Marti, Seghers, Paris, 1975.